De Vlaamse film Hasta La Vista van Geoffrey Enthoven ging op veertien september 2011 in première en was meteen een slaand succes. Talloze nationale en internationale prijzen mocht Enthoven reeds in de wacht slepen voor deze dramatische komedie.
Vanwaar zoveel lof? De film belicht een niet zo voor de hand liggend thema: drie gehandicapte jongens (gespeeld door Gilles De Schryver, Robrecht Vanden Thoren en Tom Audenaert) die koste wat het kost hun eerste keer willen beleven. Ze plannen een reis naar een speciaal bordeel in Spanje, onder het mom dat ze een tocht langs verschillende wijnstreken maken. Die reis loopt echter niet van een leien dakje: tegenslag steekt de kop op en aan het einde van de uiteindelijk toch onvergetelijke reis, sterft één van hen aan zijn handicap (hersentumor).
Wanneer ik voor het eerst over de film Hasta La Vista hoorde, sprak het ongewone thema mij meteen aan. Gehandicapten die er alles aan willen doen om toch dat ene moment van puur genot te beleven, het boeide me wel. Maar dan kwam de trailer… Die haalde mijn enthousiasme flink naar beneden. Op de een of andere manier had ik me de film trager en confronterender voorgesteld dan hoe hij in de trailer afgeschilderd werd. Ik schatte de kans dat ik de film legaal zou bekijken (lees: de film mijn geld waard zou zijn) dan ook opeens erg klein in...
Tot we op een zekere vrijdagavond eind september met de vriendinnetjes een cinemabezoek hadden gepland en de keuze moest vallen tussen de Amerikaanse romantische komedie Friends With Benefits en Hasta La Vista. Aangezien ik van het principe ben enkel te betalen voor kwalitatieve films, was hier de keuze snel gemaakt: Hasta La Vista dus.
Of ik achteraf spijt had van mijn keuze? Nope, de trailer had me onnodig afgeschrikt. De film heeft me namelijk helemaal weten te grijpen. Niet alleen het sterke verhaal is daarvan de oorzaak, maar ook het acteertalent van alle acteurs maakte het geheel enorm geloofwaardig.
Ik zag Gilles de Schryver echt als een jongen in een rolstoel met een hersentumor en niet als de zederechercheur uit Code 37 die menig meisjesharten sneller doet slaan. Wanneer je van een eerder personage kan afstappen, waarmee je in heel Vlaanderen (of internationaal) bekend bent geraakt, en een nieuwe rol zo geloofwaardig kan brengen, ben je wat mij betreft een echt acteur. Daniel Radcliffe (aka Harry Potter) slaagt daar bijvoorbeeld absoluut niet in.
De verschillende personages in de film pasten overigens enorm mooi naast elkaar. Enerzijds waren de 3 andersvaliden beste vrienden en deelden ze al hun geluk en leed met elkaar. Anderzijds was de ene jaloers op de andere en verweten ze elkaar van alles.
Om over de steeds terugkerende confrontaties met hun handicap maar te zwijgen… Dit kwam in de film tot stand in pijnlijke scènes, waarbij ik de spanning tussen de personages voelde alsofik er zelf bij was. De evolutie van een droomreis naar een mentale kwelling voor de drie jongens en Claude tot momenten van puur geluk en respect voor mekaar vormden een mooi evenwicht in de film.
Bovendien waren de scènes en quotes van de hoofdrolspelers soms zo humoristisch beladen, wat maakte dat ik mijn slappe lach niet onder stoelen of banken kon steken. Ondertussen besefte ik maar al te goed dat ik eigenlijk gewoon aan het lachen was met onze mindervalide medemens. Langs de ene kant was dat erg confronterend, het bezorgde me af en toe een licht schuldgevoel. Langs de andere kant suste ik mezelf steeds met de gedachte dat je grapjes moet maken over zulke onderwerpen. Als iedereen steeds serieus en beschermend over andersvaliden praat, wordt het leed van hun handicap alleen maar extra benadrukt.
Het einde van de film is aangrijpend, maar op de een of andere manier zou ik de film niet compleet gevonden hebben, moest het personage van De Schryver niet gestorven zijn. Het hoorde zo, het paste perfect –voor zover een dood perfect kan zijn- in het plaatje.
Voorts vond ik dat de muziek van Stijn Meuris en Papermouth ideaal bij de rondreis paste. Tevens een goede keuze van de regisseur om soms gewoon geen muziek te spelen om zo op de juiste momenten in de film stiltes te creëren.
was ik de liedjestekst waarin onnoemelijk veel mensen zich in lijken te herkennen
was ik de melodie die mensen doet huilen
doet moorden
lachen
vergeven
doorzetten
Als ik een festival was
was ik een combinatie van Groezrock, Pukkelpop, Werchter en Dour
was ik dé ultieme vrijheid waar jongeren zo naar verlangen
was ik het ontstaan van een verbondenheidsgevoel bij jongeren van verschillende subculturen
was ik het effect dat uit het niets mensen doet pitten
dagenlang mensen doet zweten en stinken zonder enig gevoel van schaamte
hetgene dat het publiek het stilzwijgen oplegt
uit het niets HOOOEEEREEE over de hele weide doet galmen
maar als ik een festival was, was ik vooral datgene wat
onbeschrijflijke momenten op duizenden netvliezen gebrand laat staan
herinneringen die jaren later nog steeds je haren overeind kunnen doen staan
momenten van ultiem geluk
Als ik een droom was
was ik het die je ’s morgens met rare vragen laat zitten
een van je meest onlogische ervaringen
hetgene dat je je de volgende ochtend ontzettend graag wil kunnen herinneren
dat op het puntje van je tong ligt
waarvoor je je wekker soms nog meer haat dan anders
of je je wekker heel zelden ook wel eens enorm dankbaar bent voor z’n goede timing
en als ik een droom was,
was ik niet reëel
Maar wat als ik geen schoen, sport of muziekstuk was? Wat als ik geen festival of droom was, maar het gewoon mijn droom is om op festivals de rockjournalist uit te hangen? Wel, ik zal de rockjournalist uithangen.
BARON warmde vrijdag
de Bemdhal op met strakke dubstepbeats.
Op vrijdag 21 en zaterdag 22 mei stevenden maar liefst 15.000 Kempenaars af op de Bemdweide te Arendonk voor de 10de editie van ‘Zingt&Swingt’. Met dank aan het mooie weer bereikte het bezoekersaantal dit jaar zijn hoogtepunt (vorig record: 11.000 bezoekers). Vrijdagavond entertainde het volwassenkoor van 184 enthousiaste Arendonkenaars het publiek met zowel Nederlandstalige als Engelstalige liedjes. Wie niet genoeg kreeg van deze meezingers, kon later op de avond nog meer plaatselijk zangtalent bewonderen, onder leiding van de Arendonk Zingt-band. Speciaal voor deze tiende editie werd dit jaar bovendien de Bemdhal reeds op vrijdag geopend voor de jongeren, met succes: de jeugd genoot nooit eerder zo hard van een avondje Zingt.
Zaterdagnamiddag zorgde het kinder- en tienerkoor ervoor dat ook de jongsten onder ons het volledig naar hun zin hadden. De ouders genoten ondertussen van een frisse pint in het zonnetje en de jeugd legde haar oren te luisteren bij de dj’s op Primus Stage. Later op de avond maakten Grohl, Arquettes, CPeX en de Heideroosjes de tent onveilig. In de Bemdhal fuifde iedereen erop los tijdens dj-sets van onder meer Aerotronic, Dj Frenz en Laston&Geo.
De opbrengsten van Arendonk Zingt&Swingt gaan volgens traditie naar de Vlaamse Liga Gehandicaptensport en Chiro Arendonk Centrum. “Over de winst kan ik momenteel nog niet veel zeggen, maar het ziet er erg lovend uit: ik vermoed dat we volgend jaar een mooie cheque kunnen overhandigen aan VLG,” vertelt Brent Leyten, mede-organisator van Arendonk Z&S.
Het gemeentebestuur van Arendonk maakt een budget van maar liefst €385.000 vrij om grootse verbouwingen in jeugdhuis ’t Onkrooid te bekostigen. De doelstelling is om tegen begin 2012 een volwaardige fuif-en concertzaal te voorzien in het jeugdhuis.
Nadat in 2005 een punt gezet werd achter een eerste reeks verbouwingen in het jeugdhuis, besloot de gemeente Arendonk nu, zes jaar later, opnieuw de geldkraan open te draaien en voldoende te investeren in het uitgaansleven van de plaatselijke jeugd. ‘We spreken over zo’n groot bedrag, aangezien er enorm veel aangepast moet worden. Bovendien kosten de nieuwe strikte geluidsnormen erg veel geld,’ vertelt schepen van jeugd Bart Vosters (CD&V).
Bij de verbouwingen, die begin augustus van start zullen gaan, is het dan ook vooral de bedoeling dat de muren en plafonds grondig geïsoleerd worden. De omwonenden zouden daardoor niet te kampen mogen hebben met geluidsoverlast van de optredens en fuiven die er zullen plaatsvinden.
In de achterste zaal zal een gloednieuw podium (zeven meter breed, vijfeneenhalve meter diep) gebouwd worden. Daaronder wil men twee kleedkamers voorzien voor de artiesten en dj’s die de avonden met hun muzikaal talent zullen vullen. Ook een extra sanitair blok voor de bezoekers zal onder het podium gebouwd worden. Op die manier hoeft de Arendonkse jeugd niet steeds helemaal naar voren te lopen wanneer ze hun neusje willen poederen. Ook voor het consumeren van drank zullen ze geen al te grote afstanden moeten afleggen, aangezien de toog van in het café doorgetrokken wordt tot helemaal achteraan in de zaal.
Cubic Clash 2010: de electro-beats galmden
door de boxen van 't Onkrooid als nooit tevoren.
Grootse plannen
Dankzij de fikse opknapbeurt die de zaal achteraan zal ondergaan, kunnen de bestuurders van ‘t Onkrooid bij elk evenement afwegen of het voldoende toeschouwers zal lokken om de twee zalen te benutten of enkel het café vooraan volstaat. ‘Tot nu toe hebben we nooit grote namen kunnen strikken omdat we daar simpelweg het geld en de ruimte niet voor hadden. Grootse evenementen in de toekomst zullen dan ook een enorme uitdaging vormen,’ zegt verantwoordelijke Niels Bosmans. ‘Hoewel er vanaf 2012 plaats zal zijn voor 600 personen, blijft de vraag of we die 600 personen ook effectief kunnen overtuigen om onze feestjes bij te wonen. Om dat te verwezenlijken is voldoende en goede publiciteit nodig,’ aldus Niels.
Aan die goede publiciteit en betere line-ups hangt natuurlijk ook een prijskaartje verbonden. De jeugd zal hiervoor niet moeten opdraaien, want het jeugdhuis houdt zich aan zijn “lage prijsbeleid”. Optredens van populairdere artiesten hopen de bestuurders mogelijk te maken doordat ze aan 600 mensen €1 inkom kunnen vragen en ze het voordien altijd moesten stellen met slechts 150 bezoekers. ‘Voor ons is dit op financieel vlak een wereld van verschil, voor de jongeren verandert er niets.’
Een overdosis adrenaline is
het handelsmerk van zanger
Mattias Vanderheyden.
Donderdag 31 maart stelden AKS en Lola hun nieuwe EP ‘Give it Back’ voor in ‘Het Stuk’ te Leuven. Met de nieuwe single willen de mannen van AKS komaf maken met het feit dat ze steeds in één adem uitgesproken worden met artieste Selah Sue. Hun talloze optredens op de Vlaamse festivalpodia de voorbije zomer waren namelijk grotendeels te wijten aan hun samenwerking met Selah. Dit jaar wil AKS er opnieuw staan, maar dan zonder Sue en met Lola. Laura Groeseneken (alias Lola) mag dan net als Sanne Puytseys (alias Selah Sue) een jonge Leuvense zangeres zijn, ze dient absoluut niet als vervanging van Sue. De samenwerking van AKS en Lola is wel te wijten aan het feit dat de vijf mannen graag vocals hebben bij hun digitale deuntjes en dat was met Sannes drukke individuele agenda niet langer mogelijk.
Lola zorgde met haar muzikaal jazz-verleden voor de nodige vernieuwing binnen de band. Het heeft dan ook een tijdje geduurd om een evenwicht te zoeken tussen AKS’s dubstepgeweld en Lola’s jazzy zangtonen. Het eindresultaat van deze zoektocht is de single ‘Give it back’. Niet alleen dit nieuw aanstekelijk nummer, maar ook de rest van hun performance die avond bekoorde duidelijk de oren van hun Leuvense leeftijdsgenoten. Het publiek leek Selah helemaal vergeten te zijn, al bleven ze Lola er wel mee vergelijken. ‘Ik hoor mensen vaak zeggen: “Selah is beter. Nee Lola is beter!” en dat vind ik jammer, want wij zijn twee heel verschillende zangeressen uit Leuven die toevallig allebei ronghangen met de jongens van AKS,’ aldus Lola.
Arendonkenaar Joris Lenaerts presenteert op StuBru
Radio is al jarenlang dé passie van Joris.
Elke zondagnamiddag tussen één en vijf zal de stem van Joris Lenaerts voortaan de trommelvliezen insluipen van de Studio Brussel-luisteraars. Tot en met juni is het zeker dat de 21-jarige Arendonkenaar het programma Super Sunday op de jongerenzender presenteert. Tijdens de vier uren radio die hij dan maakt, moet Joris plaatjes aan elkaar praten en mensen opbellen die aanwezig zijn op grote evenementen die die dag plaatsvinden.
Momenteel is Joris nog student aan het Rits te Brussel. Eind dit jaar studeert hij er af in de richting ‘audiovisuele kunsten radio’. Zijn studies hielden hem echter niet tegen om nu reeds de radiostudio in te trekken en aan het echte werk te beginnen. Het was dan ook een ware droom die uitkwam toen hij deze unieke kans aangeboden kreeg.Zo is Sofie Lemaire niet langer gewoon het grote StuBru-idool van Lenaerts, maar daarnaast ook één van zijn nieuwe collega’s.
Lenaerts kreeg deze job dankzij zijn deelname aan Studio Dada vorige zomer, waarbij zijn prestaties kennelijk niet onopgemerkt zijn gebleven bij de grote bazen van de radiozender. Wat bij zijn intrede bij Studio Brussel wel voor de nodige opschudding zorgde, waren zijn typische Kempische l- en a-klanken. Inwoners van Arendonk staan bovendien bekend om hun ‘onverstaanbare dialect’. Om hiermee komaf te maken, heeft Joris dan ook drie jaar lang geoefend met de stemcoach van de VRT. ‘Mijn Arendonkse maten herkennen mijn stem zelfs niet meer wanneer ze me op de radio bezighoren,’ aldus Joris.
‘We verwachten niet dat we op Pukkelpop staan dit jaar, maar we hebben wel die ambitie’
Na hun finaleplaats op Humo’s Rock Rally 2010 zijn The Mojo Filters niet meer weg te slaan van de Vlaamse podia. De twintigers uit Beerse hebben het afgelopen jaar veel vooruitgang geboekt, maar zelf blijven ze daar bescheiden onder.
The Mojo Filters wachten reeds een uur en 15 sigaretten lang om te beginnen soundchecken, maar krijgen steeds weer rood licht toegewezen door de organisatie van Cultuurcentrum ’t Getouw te Mol. De Customs –headliner van de avond- hebben ernstige verkeershinder opgelopen en bijgevolg het strikte tijdschema van de avond in de war gestuurd. En aangezien het in onze maatschappij nu eenmaal een norm is geworden dat niet alleen vrouwen en kinderen, maar vooral de belangrijksten onder ons voorrang krijgen, zijn het ook hier de Customs die een uitgebreide (zij het veel te late) soundcheck genieten ten koste van die van The Mojo’s. Het jong mannelijk talent laat zich echter niet ontmoedigen door dit lange wachten. ‘We hebben absoluut niet het gevoel dat een deel van onze jeugd verloren gaat nu we zoveel tijd in de band moeten steken. Integendeel, onze jeugd wordt er alleen maar beter op. Door onze optredens komen we namelijk op andere plaatsen en blijven we niet steeds rond de kerktoren hangen. Dat we onze maten daardoor minder vaak zien, is wel jammer. Al amuseren we ons nu wel extra hard wanneer we nog eens met hen weg kunnen gaan.’
‘Normaal breken we het kot af ze!’ Met deze uitspraak drijft zanger Hesse de spot met de duffe sfeer die in de keuken de bovenhand heeft genomen. Er heerst een langdurige stilte die af en toe verbroken wordt door het -op ieders zenuwen werkende- vingergetokkel op de keukentafel. Ook flarden van een drumsolo vullen de kamer hier en daar met wat achtergrondmuziek.
Niet alleen de stilte, maar ook de verveling heeft zich van iedereen meester weten te maken. Het voorstel om naar de loge te trekken en een boek kaarten tevoorschijn te toveren, wordt dan ook door alle bandleden enthousiast onthaald. Tijdens het kaartspel slaat de verveling geleidelijk aan om in lichtelijk plezier met flauwe mopjes, discussies over het aantal calorieën een ananas bevat en een spectaculair trucje met een banaan van gitarist Mich.
Down to earth
Wanneer ze dan toch nog een half uurtje het podium op kunnen om het geluid en de belichting te testen, schiet iedereen meteen in actie. Met de nodige hulp van manager Niels en roadie Lars stellen The Mojo’s hun materiaal zelf op. ‘Humo’s Rock Rally heeft van ons absoluut geen andere personen gemaakt. Wel hebben we op muzikaal vlak meer zelfvertrouwen gekregen. Je wordt namelijk herkend en mensen beginnen je muziek te appreciëren. Het heeft ons een enorme boost gegeven, omdat we het gevoel kregen dat we op de goede weg zitten en verder moeten doen zoals we bezig zijn. Maar we blijven met onze beide voeten op de grond staan.’
Eens alle instrumenten klaar zijn om bespeeld te worden, beginnen de jongens aan een korte maar krachtige soundcheck. Geluid, licht, zang, drum- en gitaarsolo’s zitten goed. Manager Niels geeft de jongens nog wat handige tips, ook al heeft hij er alle vertrouwen in dat het een knallend optreden wordt.
Tussen de soep en de patatten
In het half uur dat hen nog rest voor het eigenlijke optreden, besluiten de vier nog snel hun voorgerecht naar binnen te werken. Met dank aan de Customs is er jammer genoeg geen tijd meer om de inmiddels koud geworden Kempische culinaire kunst der ‘puree met worst’ te verorberen.
Terwijl ze de groentesoep opeten, worden nog snel wat aanpassingen doorgevoerd in de playlist. Hun nieuwe single ‘Masquerade’ plaatsen ze bewust wat meer naar het einde zodat hij langer zal blijven hangen bij de mensen. Met deze nieuwe vrolijke single hopen ze namelijk ‘De Afrekening’ op Studio Brussel te bereiken. ‘Het is erg verontrustend als je ziet dat bandjes als The Galactico’s en Psycho na veel verwoede pogingen nog steeds ‘De Afrekening’ niet binnengeraakt zijn. België biedt beginnende artiesten veel mooie kansen zoals Humo’s Rock Rally, maar het blijft enorm moeilijk om het ook echt te maken als muzikant. Dat beseffen we nu maar al te goed.’
Zenuwen beweren de vier binken dan wel niet te hebben, toch heerst er een soort van onrust in de kamer. De vraag of er veel mensen zullen opdagen, lijkt door alle vier de hoofden te spoken. Hun vrees wordt echter meteen de kiem in gesmoord wanneer ze na hun laatste safke het podium betreden en kunnen rekenen op een warm onthaal van het publiek. De zaal staat niet vol, maar degenen die aanwezig zijn, lijken zich dat allesbehalve te beklagen. Niet alleen de nieuwe single ‘Masquerade’, maar ook hun andere nummers weten de oren van de toeschouwers muzikaal te bevredigen. Hier en daar veroorzaken hun ritmische deuntjes zelfs wat wiegelende heupbewegingen.
Wanneer de laatste noten van het nummer ‘Crossing the Rubicon’ hun weg naar de trommelvliezen van de aanwezigen gevonden hebben, kunnen de jongens genieten van een luid applaus. De ontlading bij henzelf is na het optreden dan ook erg groot.
Fanatieke fans
Wat tijdens het optreden niet onopgemerkt is gebleven, is het feit dat de eerste rij voornamelijk bestond uit dolenthousiaste meisjes, die hun salivatiegehalte op geregelde ogenblikken niet meer onder controle leken te hebben. Het is duidelijk dat niet enkel het muzikaal talent, maar ook de looks van The Mojo’s in de smaak vallen bij het vrouwelijk halfrond. ‘We letten nu niet extra op onze kleding. Wat we tijdens onze optredens dragen, dragen we ook in ons dagelijks leven. Aangezien onze kledingstijl nogal gelijk is, proberen we wel te voorkomen dat we allemaal hetzelfde aan hebben tijdens de optredens. Ooit stonden we per ongeluk alle vier in een strak wit T-shirt op het podium en dat kwam nogal verkeerd over.’
Wanneer een groepje tienermeisjes met eigen ontworpen ‘I love The Mojo Filters’-truien hen na het optreden komt vragen om handtekeningen en foto’s, lachen The Mojo’s die aandacht weg onder het motto ‘Elke fan telt!’. ‘Haha nee, we appreciëren dat deze meisjes ons op de voet volgen en zoveel interesse tonen in onze muziek. Zolang dit niet ons doelpubliek wordt, hebben we er geen enkel probleem mee.’
Niet alleen meisjes, maar ook vooral vrienden lijken het werk van The Mojo Filters te appreciëren. ‘We hebben nooit te kampen gehad met jaloerse reacties van maten. Ze steunen ons enorm in wat we doen en gunnen het ons van harte. Dat neemt niet weg dat andere kennissen ons sinds Humo’s Rock Rally onder de noemer arrogantie zijn gaan plaatsen. Ook aan ons opkomend succes is er dus een keerzijde aan de medaille verbonden.’
Alhoewel… ‘Ik mag niet klagen. Op school was er een leerkracht die me ineens betere punten is beginnen geven toen we met de band een finaleplaats veroverd hadden op Humo’s Rock Rally,’geeft Niels toe. ‘We zijn er zelf echter rotsvast van overtuigd dat we geen haar veranderd zijn sinds die bewuste finaleplaats.’
Hoewel de fanclub van The Mojo Filters na elk optreden zichtbaar uitbreidt, blijven de boys daar zelf kalm onder. Wanneer wildvreemden hen na hun optreden in Mol komen feliciteren en vragen naar cd’s, gaan ze rustig, maar dankbaar met deze interesse om. Een greintje trots valt op hun gezichten af te lezen, maar daar blijft het bij. Deze ‘met beide voeten op de grond’-uitstraling neemt echter niet weg dat Hesse, Jorn, Mich en Niels enorm ambitieus zijn. ‘We verwachten niet dat we op Pukkelpop staan dit jaar, maar we hebben wel de ambitie om er te staan.’
‘Masquerade kan zomerhit 2011 worden’
Manager Niels Van den Heuvel heeft veel vertrouwen in de toekomst van The Mojo Filters: ‘Ik was meteen verkocht nadat ik een viertal jaar geleden voor het eerst een optreden van The Mojo’s bijwoonde. De gedrevenheid waarmee ze op het podium stonden, raakte me meteen. Mannen die volledig gaan voor hun muziek, koste wat het kost willen repeteren en nog meer en betere nummers willen schrijven, daar heb ik alleen maar respect voor. In de vier jaar waarin ik hen op de voet volgde, heb ik ze dan ook een enorm positieve evolutie zien doormaken op muzikaal vlak.
Hun deelname aan Humo’s Rock Rally heeft veel nieuwe wegen geopend. Zo zijn we terechtgekomen bij het boekingskantoor ‘L&S Agency’. Ook platenfirma’s hebben even contact opgenomen, maar later weer afgehaakt.
Alles hangt nu af van het succes van de nieuwe single ‘Masquerade’.Of deze binnengeraakt in ‘De Afrekening’ op Studio Brussel, ligt volledig aan de fans en de stemmers. Ikzelf heb er alleszins een goed gevoel bij, aangezien het een vrolijk nummer is dat blijft hangen. Wat mij betreft zou het zelfs de zomerhit van 2011 kunnen worden!’
De onvoltooid toekomende tijd
Wat 2011 brengt voor de Beerse rockgroep The Mojo Filters, valt nog af te wachten. Volgende optredens staan alvast genoteerd in hun agenda.
Den Trap, 9 april, Kortrijk
Twisted Melon, 16 april, Rumba (Leuven)
Schil On Stage, 23 april, Antwerpen
Repmondrcok, 29 april, Rupelmonde
Nachtmis Swingt, 30 april, Meldert
TMF Stressfactor, 6 mei, Sint-Niklaas
Zoutrock, 7 mei, Zoutleeuw
Bosstock, 7 mei, Jeugdhuis ’t Ongeluk (Brussel)
TMF Stressfactor, 17 mei, Ieper
Straatfeesten, 11 juni, Kalmthout
Festival Special, 7 juli, Geel
Dorpsfeesten, 30 juli,Melsene
Zandrockfestival, 27 augustus, Zandvoorde
Back To School, 27 augustus, JK Malmejo (Oostmalle)
Hans Maes (33) organiseert jaarlijks het tweedaagse festival Groezrock te Meerhout. Onder het motto ‘iedereen is jong geweest’ heeft hij als gebeten festivalganger en organisator van Groezrock geen enkel probleem met een jonger publiek.
Wanneer er een officiële leeftijdsgrens (-16) voor festivals wordt opgelegd vanuit het ministerie, zou u als organisator dan overwegen om jongeren van -16 toch nog via omwegen legaal binnen te krijgen op Groezrock?
Hans Maes:Neen, regels zijn er om gerespecteerd te worden. Men komt er vroeg of laat sowieso achter wanneer je zo’n verbod omzeilt. De gevolgen daarvan wil ik niet op mijn geweten hebben. Met Groezrock mikken we op een publiek schommelend tussen een leeftijd van 16 en 35 jaar. Van zo’n verbod zullen wij op financieel vlak dus geen negatieve gevolgen ervaren.
U bent dus voor de invoering van zo’n leeftijdsgrens?
Maes: Niet noodzakelijk. Leeftijd speelt in feite geen rol , maar we houden er op Groezrock wel rekening mee. Kinderen onder 10 jaar mogen gratis onze weide op -in de veronderstelling dat ze onder het toezicht van ouders verkeren-, vanaf 10 jaar wordt het betalend. Jongeren tussen de 10 en 13 jaar weigeren we steevast op het festival, tenzij ze samen met hun ouders komen. Vanaf 14 jaar is iedereen toegelaten.
Hoe wordt dit precies gecontroleerd?
Maes: Wedoenwaar mogelijk een identiteitscontrole.Wanneer iemand de regels toch probeert teomzeilen, kan hem de toegang ontzegd worden na het controleren van zijn of haaridentiteitskaart. Er zijn altijd jongeren die het erop wagen. Ze kunnen het geluk hebben dat ze niet worden gecontroleerd, maar ook de pech dat net wel hun identiteitskaart gevraagd wordt. Het risico ligt dus bij henzelf.
Is het niet eerder de taak van ouders om te beslissen of hun zoon/dochter rijp is voor festivals dan die van de organisatie?
Maes:In eerste instantie is het uiteraard een kwestie van opvoeding. Wij willen als organisatie echter een algemene norm opleggen en kinderen onder 13 jaar erop wijzen dat ze nog te jong zijn om hun mannetje te staan op Groezrock.
Moshpits, Wall of Deaths en Circlepits. Niet erg kindvriendelijk, toch?
Maes:Groezrock betreed je nu eenmaal op eigen risico. Je komt nooit zomaar in een pitterecht, dat beslis je altijd zelf. Zo ben je ook zelf verantwoordelijk voor de breuken enschrammen die je mogelijk aan een pit overhoudt. Om je kinderen hiertegen te beschermen,kies je er als ouder dan ook best voor om een optreden langs de zijlijn of ergens achteraan bij te wonen en niet helemaal vooraan.
Beschermt u als organisatie jongeren voldoende tegen drugs en alcohol?
Maes:Het is onmogelijk om ze er volledig tegen te beschermen. Wanneer we de indruk hebben dat iemand te jong is voor alcohol of sigaretten, weigeren we hem dit zeker.Tevergeefs echter, want het heeft tot gevolg dat een oudere vriend het voor hem koopt. Wat drugs betreft: het is overal aanwezig en dat zal nooit verhinderd kunnen worden. Bedenk wel dat je op een gewone Housefuif met 1000 bezoekers gemiddeld meer drugs tegenkomt dan op een Punkrockfestival met 20 000 bezoekers. Op Groezrock hebben we er tot dusver geen problemen mee gehad, aangezien er altijd voldoende controles door de daartoe bevoegde instanties werden uitgevoerd.
Stoort het u nooit wanneer een groepje tieners zich wat onbezonnen en kinderachtig gedraagt op de festivalweide?
Maes:Natuurlijk denk ik wel eens: ‘Godverdomme, wat lopen die hier nu te doen?’, maar iedereen is jong geweest. Zelf ga ik reeds van mijn 13de naar festivals. Waarom zou ik het anderen dan niet gunnen?
Uw kinderen zou u dus niet weigeren om bijvoorbeeld naar Rock Werchter te gaan wanneer ze op hun 12de met dat idee komen aanzetten?
Maes:Verbieden zou ik het hun zeker niet doen. Ik zou ze op zo’n jonge leeftijd echter wel vergezellen. Twee jaar geleden heb ik mijn dochter van 9 maanden bijvoorbeeld meegenomen naar Rimpelrock. Met je ouders naar een festival gaan, daar is absoluut niets mis mee.
