Reflectie Hasta La Vista
Vanwaar zoveel lof? De film belicht een niet zo voor de hand liggend thema: drie gehandicapte jongens (gespeeld door Gilles De Schryver, Robrecht Vanden Thoren en Tom Audenaert) die koste wat het kost hun eerste keer willen beleven. Ze plannen een reis naar een speciaal bordeel in Spanje, onder het mom dat ze een tocht langs verschillende wijnstreken maken. Die reis loopt echter niet van een leien dakje: tegenslag steekt de kop op en aan het einde van de uiteindelijk toch onvergetelijke reis, sterft één van hen aan zijn handicap (hersentumor).
Wanneer ik voor het eerst over de film Hasta La Vista hoorde, sprak het ongewone thema mij meteen aan. Gehandicapten die er alles aan willen doen om toch dat ene moment van puur genot te beleven, het boeide me wel. Maar dan kwam de trailer… Die haalde mijn enthousiasme flink naar beneden. Op de een of andere manier had ik me de film trager en confronterender voorgesteld dan hoe hij in de trailer afgeschilderd werd. Ik schatte de kans dat ik de film legaal zou bekijken (lees: de film mijn geld waard zou zijn) dan ook opeens erg klein in...
Tot we op een zekere vrijdagavond eind september met de vriendinnetjes een cinemabezoek hadden gepland en de keuze moest vallen tussen de Amerikaanse romantische komedie Friends With Benefits en Hasta La Vista. Aangezien ik van het principe ben enkel te betalen voor kwalitatieve films, was hier de keuze snel gemaakt: Hasta La Vista dus.
Of ik achteraf spijt had van mijn keuze? Nope, de trailer had me onnodig afgeschrikt. De film heeft me namelijk helemaal weten te grijpen. Niet alleen het sterke verhaal is daarvan de oorzaak, maar ook het acteertalent van alle acteurs maakte het geheel enorm geloofwaardig.
Ik zag Gilles de Schryver echt als een jongen in een rolstoel met een hersentumor en niet als de zederechercheur uit Code 37 die menig meisjesharten sneller doet slaan. Wanneer je van een eerder personage kan afstappen, waarmee je in heel Vlaanderen (of internationaal) bekend bent geraakt, en een nieuwe rol zo geloofwaardig kan brengen, ben je wat mij betreft een echt acteur. Daniel Radcliffe (aka Harry Potter) slaagt daar bijvoorbeeld absoluut niet in.
De verschillende personages in de film pasten overigens enorm mooi naast elkaar. Enerzijds waren de 3 andersvaliden beste vrienden en deelden ze al hun geluk en leed met elkaar. Anderzijds was de ene jaloers op de andere en verweten ze elkaar van alles.
Om over de steeds terugkerende confrontaties met hun handicap maar te zwijgen… Dit kwam in de film tot stand in pijnlijke scènes, waarbij ik de spanning tussen de personages voelde alsof ik er zelf bij was. De evolutie van een droomreis naar een mentale kwelling voor de drie jongens en Claude tot momenten van puur geluk en respect voor mekaar vormden een mooi evenwicht in de film.
Bovendien waren de scènes en quotes van de hoofdrolspelers soms zo humoristisch beladen, wat maakte dat ik mijn slappe lach niet onder stoelen of banken kon steken. Ondertussen besefte ik maar al te goed dat ik eigenlijk gewoon aan het lachen was met onze mindervalide medemens. Langs de ene kant was dat erg confronterend, het bezorgde me af en toe een licht schuldgevoel. Langs de andere kant suste ik mezelf steeds met de gedachte dat je grapjes moet maken over zulke onderwerpen. Als iedereen steeds serieus en beschermend over andersvaliden praat, wordt het leed van hun handicap alleen maar extra benadrukt.
Het einde van de film is aangrijpend, maar op de een of andere manier zou ik de film niet compleet gevonden hebben, moest het personage van De Schryver niet gestorven zijn. Het hoorde zo, het paste perfect –voor zover een dood perfect kan zijn- in het plaatje.
Voorts vond ik dat de muziek van Stijn Meuris en Papermouth ideaal bij de rondreis paste. Tevens een goede keuze van de regisseur om soms gewoon geen muziek te spelen om zo op de juiste momenten in de film stiltes te creëren.
Samengevat: een dikke 3,5/5 wat mij betreft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten