Reflectie Apparat

Reflectie Apparat

Sascha Ring,
frontman van Apparat

Sascha Ring, de frontman van het Berlijnse Experimental Electronicaproject Moderat (met Gernot Bronsert en Sebastian Szary), heeft ook een soloproject: Apparat.

Wat eerst klonk als Dance-floor oriented techno, evolueerde al snel naar Ambient, Glitch en Intelligent Dance Music.

Momenteel trekt Sascha samen met een drummer, gitarist en een toetsenist doorheen Europa. Met zijn nieuwste album The Devil’s Walk brengt hij nummers die beschreven kunnen worden als één grote perfect in mekaar passende puzzel, waarbij elk stukje een verschillend instrument voorstelt.

Nadat ik in september mijn tickets voor het concert van Noah and the Whale had besteld, wist ook een ander plots in het oog springend optreden op de site van AB mijn aandacht te grijpen: Apparat, wat had u gedacht?

Toch even slikken, want die wilde ik op aanraden van een vriend een maand eerder checken op Pukkelpop. Jammer maar helaas brak daar op de vooravond van hun liveoptreden toen een fikse storm los –met alle gekende gevolgen vandien- en werd het festival stopgezet.

Ik overwoog het risico om een tweede poging te ondergaan om Apparat live aan het werk te zien en wandelde op 23 oktober dan ook vol spanning de beruchte concertzaal van Brussel binnen. Spanning, niet vanwege kopzorgen over vallende brokstukken in AB, maar wel omdat ik -buiten enkele nummers te beluisteren op het wereldwijde web- geen flauw benul had van wat dit experimentele kwartet me zou bieden die avond. Zou het pure tijd- en geldverspilling worden of een mierentietjes maken zich meester van mijn arm- ervaring? Veel tijd om me daar zorgen over te maken, had ik echter niet. De mannen van het voorprogramma van die avond –de naam ontglipt me even- waren het podium al af toen ik nog maar net aan kwam draven. Snel snel nog een plaatsje op de vierde rij kunnen bemachtigen, mijn goddelijke gehoor beschermende op maat gemaakte oordoppen in en dan was het enkel wachten en nog eens wachten tot Sascha zich met zijn drie musketiers waagde aan het eerste nummer.

Tot mijn grote opluchting was de spanning vooraf geheel overbodig geweest. Van noot numero uno tot noot numero de allerlaatste, had mijn hele lijf te kampen met kippenvel.

Hoe ik het hele liveoptreden ervaren heb, is haast onbeschrijfelijk. Een beeld zegt meer dan duizend woorden, luidt het gezegde. In het geval van Apparat is het meer op zijn plaats te zeggen dat hun klanken meer zeggen dan 1000 beelden én woorden.

Niet alleen de knappe, speciale stem van Sascha maakte het publiek (inclusief Marieke Mertens) helemaal wild en volkomen rustig tegelijk, ook de geraffineerde, haast zweverige instrumentale begeleiding wist mijn oortjes muzikaal te bevredigen.

En hoewel ik mijn ogen vaak sloot om zo de muziek helemaal in me te laten opgaan, was ik enorm gefascineerd door de setting van Apparat en zijn band. Ok toegegeven, Sascha stond –zoals alle zangers dat nu eenmaal doen- erg cliché vooraan in het midden op het podium. Maar wat ik erg apprecieerde was, dat de drummer eens niet vanachter weggemoffeld werd achter de andere artiesten, maar hier rechts vooraan een centrale plaats kreeg op het podium. Mijn zwak en respect voor de helden van het slagwerk is enorm, wetende dat ze vier verschillende ritmes tegelijk aan moeten houden.

Die ogen sluiten, hield ik dus voor bekeken en gelukkig maar, want op een bepaald ogenblik begon de drummer heel rustig met zijn drumstokken over de cymbalen te krassen om ongewone geluiden te produceren. Over originaliteit gesproken!

Moest het nog niet duidelijk zijn: toen Apparat het omstreeks tien uur voor bekeken hield, beschouwde ik mezelf als een trotse nieuwe fan. Mij gaat Sascha nog vaker zien verschijnen op zijn optredens, dat staat vast.

Foto: Alex Vanhee

Reflectie Hasta La Vista

Reflectie Hasta La Vista

De Vlaamse film Hasta La Vista van Geoffrey Enthoven ging op veertien september 2011 in première en was meteen een slaand succes. Talloze nationale en internationale prijzen mocht Enthoven reeds in de wacht slepen voor deze dramatische komedie.

Vanwaar zoveel lof? De film belicht een niet zo voor de hand liggend thema: drie gehandicapte jongens (gespeeld door Gilles De Schryver, Robrecht Vanden Thoren en Tom Audenaert) die koste wat het kost hun eerste keer willen beleven. Ze plannen een reis naar een speciaal bordeel in Spanje, onder het mom dat ze een tocht langs verschillende wijnstreken maken. Die reis loopt echter niet van een leien dakje: tegenslag steekt de kop op en aan het einde van de uiteindelijk toch onvergetelijke reis, sterft één van hen aan zijn handicap (hersentumor).

Wanneer ik voor het eerst over de film Hasta La Vista hoorde, sprak het ongewone thema mij meteen aan. Gehandicapten die er alles aan willen doen om toch dat ene moment van puur genot te beleven, het boeide me wel. Maar dan kwam de trailer… Die haalde mijn enthousiasme flink naar beneden. Op de een of andere manier had ik me de film trager en confronterender voorgesteld dan hoe hij in de trailer afgeschilderd werd. Ik schatte de kans dat ik de film legaal zou bekijken (lees: de film mijn geld waard zou zijn) dan ook opeens erg klein in...

Tot we op een zekere vrijdagavond eind september met de vriendinnetjes een cinemabezoek hadden gepland en de keuze moest vallen tussen de Amerikaanse romantische komedie Friends With Benefits en Hasta La Vista. Aangezien ik van het principe ben enkel te betalen voor kwalitatieve films, was hier de keuze snel gemaakt: Hasta La Vista dus.

Of ik achteraf spijt had van mijn keuze? Nope, de trailer had me onnodig afgeschrikt. De film heeft me namelijk helemaal weten te grijpen. Niet alleen het sterke verhaal is daarvan de oorzaak, maar ook het acteertalent van alle acteurs maakte het geheel enorm geloofwaardig.

Ik zag Gilles de Schryver echt als een jongen in een rolstoel met een hersentumor en niet als de zederechercheur uit Code 37 die menig meisjesharten sneller doet slaan. Wanneer je van een eerder personage kan afstappen, waarmee je in heel Vlaanderen (of internationaal) bekend bent geraakt, en een nieuwe rol zo geloofwaardig kan brengen, ben je wat mij betreft een echt acteur. Daniel Radcliffe (aka Harry Potter) slaagt daar bijvoorbeeld absoluut niet in.

De verschillende personages in de film pasten overigens enorm mooi naast elkaar. Enerzijds waren de 3 andersvaliden beste vrienden en deelden ze al hun geluk en leed met elkaar. Anderzijds was de ene jaloers op de andere en verweten ze elkaar van alles.

Om over de steeds terugkerende confrontaties met hun handicap maar te zwijgen… Dit kwam in de film tot stand in pijnlijke scènes, waarbij ik de spanning tussen de personages voelde alsof  ik er zelf bij was. De evolutie van een droomreis naar een mentale kwelling voor de drie jongens en Claude tot momenten van puur geluk en respect voor mekaar vormden een mooi evenwicht in de film.

Bovendien waren de scènes en quotes van de hoofdrolspelers soms zo humoristisch beladen, wat maakte dat ik mijn slappe lach niet onder stoelen of banken kon steken. Ondertussen besefte ik maar al te goed dat ik eigenlijk gewoon aan het lachen was met onze mindervalide medemens. Langs de ene kant was dat erg confronterend, het bezorgde me af en toe een licht schuldgevoel. Langs de andere kant suste ik mezelf steeds met de gedachte dat je grapjes moet maken over zulke onderwerpen. Als iedereen steeds serieus en beschermend over andersvaliden praat, wordt het leed van hun handicap alleen maar extra benadrukt.

Het einde van de film is aangrijpend, maar op de een of andere manier zou ik de film niet compleet gevonden hebben, moest het personage van De Schryver niet gestorven zijn. Het hoorde zo, het paste perfect –voor zover een dood perfect kan zijn- in het plaatje.

Voorts vond ik dat de muziek van Stijn Meuris en Papermouth ideaal bij de rondreis paste. Tevens een goede keuze van de regisseur om soms gewoon geen muziek te spelen om zo op de juiste momenten in de film stiltes te creëren.

Samengevat: een dikke 3,5/5 wat mij betreft.

Foto: http://www.google.be/imgres?q=hasta+la+vista&um=1&hl=nl&sa=N&biw=1366&bih=527&tbm=isch&tbnid=XiJqAQpaRBN7aM:&imgrefurl=http://www.zwaneberg.be/programma/3526/goeffrey-enthoven/hasta-la-vista-&docid=L4ET59XiXdm1XM&imgurl=http://admin.zwaneberg.be/upload/2/event/3421_3705_hasta-la-vista-1.jpg&w=471&h=300&ei=0qT8TtT_D8Gq-Ab-pqWHDg&zoom=1&iact=hc&vpx=534&vpy=229&dur=51&hovh=179&hovw=281&tx=129&ty=177&sig=103791506172416285451&page=2&tbnh=132&tbnw=171&start=12&ndsp=13&ved=1t:429,r:9,s:12

Column

Wat als?

Als ik een schoen was

was ik een All Star

simpel, comfortabel

passend bij iedereen

gemakkelijk in omgang

moeilijk te ontstrikken

eens de veters vast zijn

vergt het de nodige moeite me los te maken

nadat je me geleidelijk aan ontplooid hebt

en het gestrikte ontstrikt is

stel ik me helemaal voor je open

Als ik een sport was

was ik lopen

weglopen

vluchten

vluchten voor oneindig durende hersenspinsels

vluchten voor computer en- televisieschermen

voor verplichtingen

voor schuldgevoelens

onnuttige gedachten

tevergeefse verlangens

lopen

blijven lopen

gewoon

jezelf

zijn

Als ik muziek was

was ik de liedjestekst waarin onnoemelijk veel mensen zich in lijken te herkennen

was ik de melodie die mensen doet huilen

doet moorden

lachen

vergeven

doorzetten

Als ik een festival was

was ik een combinatie van Groezrock, Pukkelpop, Werchter en Dour

was ik dé ultieme vrijheid waar jongeren zo naar verlangen

was ik het ontstaan van een verbondenheidsgevoel bij jongeren van verschillende subculturen

was ik het effect dat uit het niets mensen doet pitten

dagenlang mensen doet zweten en stinken zonder enig gevoel van schaamte

hetgene dat het publiek het stilzwijgen oplegt

uit het niets HOOOEEEREEE over de hele weide doet galmen

maar als ik een festival was, was ik vooral datgene wat

onbeschrijflijke momenten op duizenden netvliezen gebrand laat staan

herinneringen die jaren later nog steeds je haren overeind kunnen doen staan

momenten van ultiem geluk

Als ik een droom was

was ik het die je ’s morgens met rare vragen laat zitten

een van je meest onlogische ervaringen

hetgene dat je je de volgende ochtend ontzettend graag wil kunnen herinneren

dat op het puntje van je tong ligt

waarvoor je je wekker soms nog meer haat dan anders

of je je wekker heel zelden ook wel eens enorm dankbaar bent voor z’n goede timing

en als ik een droom was,

was ik niet reëel

Maar wat als ik geen schoen, sport of muziekstuk was? Wat als ik geen festival of droom was, maar het gewoon mijn droom is om op festivals de rockjournalist uit te hangen? Wel, ik zal de rockjournalist uithangen.

Kort nieuwsbericht

10 jaar Arendonk Zingt&Swingt lokt 15.000 bezoekers

BARON warmde vrijdag
de Bemdhal op met strakke dubstepbeats.

Op vrijdag 21 en zaterdag 22 mei stevenden maar liefst 15.000 Kempenaars af op de Bemdweide te Arendonk voor de 10^de editie van ‘Zingt&Swingt’. Met dank aan het mooie weer bereikte het bezoekersaantal dit jaar zijn hoogtepunt (vorig record: 11.000 bezoekers). Vrijdagavond entertainde het volwassenkoor van 184 enthousiaste Arendonkenaars het publiek met zowel Nederlandstalige als Engelstalige liedjes. Wie niet genoeg kreeg van deze meezingers, kon later op de avond nog meer plaatselijk zangtalent bewonderen, onder leiding van de Arendonk Zingt-band. Speciaal voor deze tiende editie werd dit jaar bovendien de Bemdhal reeds op vrijdag geopend voor de jongeren, met succes: de jeugd genoot nooit eerder zo hard van een avondje Zingt.

Zaterdagnamiddag zorgde het kinder- en tienerkoor ervoor dat ook de jongsten onder ons het volledig naar hun zin hadden. De ouders genoten ondertussen van een frisse pint in het zonnetje en de jeugd legde haar oren te luisteren bij de dj’s op Primus Stage. Later op de avond maakten Grohl, Arquettes, CPeX en de Heideroosjes de tent onveilig. In de Bemdhal fuifde iedereen erop los tijdens dj-sets van onder meer Aerotronic, Dj Frenz en Laston&Geo.

De opbrengsten van Arendonk Zingt&Swingt gaan volgens traditie naar de Vlaamse Liga Gehandicaptensport en Chiro Arendonk Centrum. “Over de winst kan ik momenteel nog niet veel zeggen, maar het ziet er erg lovend uit: ik vermoed dat we volgend jaar een mooie cheque kunnen overhandigen aan VLG,” vertelt Brent Leyten, mede-organisator van Arendonk Z&S.

Foto: Marieke Mertens

Lang nieuwsbericht

’t Onkrooid vergaat niet

Het gemeentebestuur van Arendonk maakt een budget van maar liefst €385.000 vrij om grootse verbouwingen in jeugdhuis ’t Onkrooid te bekostigen. De doelstelling is om tegen begin 2012 een volwaardige fuif-en concertzaal te voorzien in het jeugdhuis.

Nadat in 2005 een punt gezet werd achter een eerste reeks verbouwingen in het jeugdhuis, besloot de gemeente Arendonk nu, zes jaar later, opnieuw de geldkraan open te draaien en voldoende te investeren in het uitgaansleven van de plaatselijke jeugd. ‘We spreken over zo’n groot bedrag, aangezien er enorm veel aangepast moet worden. Bovendien kosten de nieuwe strikte geluidsnormen erg veel geld,’ vertelt schepen van jeugd Bart Vosters (CD&V).

Bij de verbouwingen, die begin augustus van start zullen gaan, is het dan ook vooral de bedoeling dat de muren en plafonds grondig geïsoleerd worden. De omwonenden zouden daardoor niet te kampen mogen hebben met geluidsoverlast van de optredens en fuiven die er zullen plaatsvinden.

In de achterste zaal zal een gloednieuw podium (zeven meter breed, vijfeneenhalve meter diep) gebouwd worden. Daaronder wil men twee kleedkamers voorzien voor de artiesten en dj’s die de avonden met hun muzikaal talent zullen vullen. Ook een extra sanitair blok voor de bezoekers zal onder het podium gebouwd worden. Op die manier hoeft de Arendonkse jeugd niet steeds helemaal naar voren te lopen wanneer ze hun neusje willen poederen. Ook voor het consumeren van drank zullen ze geen al te grote afstanden moeten afleggen, aangezien de toog van in het café doorgetrokken wordt tot helemaal achteraan in de zaal.

Cubic Clash 2010: de electro-beats galmden
door de boxen van 't Onkrooid als nooit tevoren.

Grootse plannen

Dankzij de fikse opknapbeurt die de zaal achteraan zal ondergaan, kunnen de bestuurders van ‘t Onkrooid bij elk evenement afwegen of het voldoende toeschouwers zal lokken om de twee zalen te benutten of enkel het café vooraan volstaat. ‘Tot nu toe hebben we nooit grote namen kunnen strikken omdat we daar simpelweg het geld en de ruimte niet voor hadden. Grootse evenementen in de toekomst zullen dan ook een enorme uitdaging vormen,’ zegt verantwoordelijke Niels Bosmans. ‘Hoewel er vanaf 2012 plaats zal zijn voor 600 personen, blijft de vraag of we die 600 personen ook effectief kunnen overtuigen om onze feestjes bij te wonen. Om dat te verwezenlijken is voldoende en goede publiciteit nodig,’ aldus Niels.

Aan die goede publiciteit en betere line-ups hangt natuurlijk ook een prijskaartje verbonden. De jeugd zal hiervoor niet moeten opdraaien, want het jeugdhuis houdt zich aan zijn “lage prijsbeleid”. Optredens van populairdere artiesten hopen de bestuurders mogelijk te maken doordat ze aan 600 mensen €1 inkom kunnen vragen en ze het voordien altijd moesten stellen met slechts 150 bezoekers. ‘Voor ons is dit op financieel vlak een wereld van verschil, voor de jongeren verandert er niets.’

Foto: http://www.onkrooid.be/index.php?page=fotoalbum&reeksid=36

Kort nieuwsbericht

AKS en Lola stellen nieuwe EP voor

Een overdosis adrenaline is
het handelsmerk van zanger
Mattias Vanderheyden.

Donderdag 31 maart stelden AKS en Lola hun nieuwe EP ‘Give it Back’ voor in ‘Het Stuk’ te Leuven. Met de nieuwe single willen de mannen van AKS komaf maken met het feit dat ze steeds in één adem uitgesproken worden met artieste Selah Sue. Hun talloze optredens op de Vlaamse festivalpodia de voorbije zomer waren namelijk grotendeels te wijten aan hun samenwerking met Selah. Dit jaar wil AKS er opnieuw staan, maar dan zonder Sue en met Lola. Laura Groeseneken (alias Lola) mag dan net als Sanne Puytseys (alias Selah Sue) een jonge Leuvense zangeres zijn, ze dient absoluut niet als vervanging van Sue. De samenwerking van AKS en Lola is wel te wijten aan het feit dat de vijf mannen graag vocals hebben bij hun digitale deuntjes en dat was met Sannes drukke individuele agenda niet langer mogelijk.

Lola zorgde met haar muzikaal jazz-verleden voor de nodige vernieuwing binnen de band. Het heeft dan ook een tijdje geduurd om een evenwicht te zoeken tussen AKS’s dubstepgeweld en Lola’s jazzy zangtonen. Het eindresultaat van deze zoektocht is de single ‘Give it back’. Niet alleen dit nieuw aanstekelijk nummer, maar ook de rest van hun performance die avond bekoorde duidelijk de oren van hun Leuvense leeftijdsgenoten. Het publiek leek Selah helemaal vergeten te zijn, al bleven ze Lola er wel mee vergelijken. ‘Ik hoor mensen vaak zeggen: “Selah is beter. Nee Lola is beter!” en dat vind ik jammer, want wij zijn twee heel verschillende zangeressen uit Leuven die toevallig allebei ronghangen met de jongens van AKS,’ aldus Lola.

Foto: Marieke Mertens

Kort nieuwsbericht

Arendonkenaar Joris Lenaerts presenteert op StuBru

Radio is al jarenlang dé passie van Joris.

Elke zondagnamiddag tussen één en vijf zal de stem van Joris Lenaerts voortaan de trommelvliezen insluipen van de Studio Brussel-luisteraars. Tot en met juni is het zeker dat de 21-jarige Arendonkenaar het programma Super Sunday op de jongerenzender presenteert. Tijdens de vier uren radio die hij dan maakt, moet Joris plaatjes aan elkaar praten en mensen opbellen die aanwezig zijn op grote evenementen die die dag plaatsvinden.

Momenteel is Joris nog student aan het Rits te Brussel. Eind dit jaar studeert hij er af in de richting ‘audiovisuele kunsten radio’. Zijn studies hielden hem echter niet tegen om nu reeds de radiostudio in te trekken en aan het echte werk te beginnen. Het was dan ook een ware droom die uitkwam toen hij deze unieke kans aangeboden kreeg.  Zo is Sofie Lemaire niet langer gewoon het grote StuBru-idool van Lenaerts, maar daarnaast ook één van zijn nieuwe collega’s.

Lenaerts kreeg deze job dankzij zijn deelname aan Studio Dada vorige zomer, waarbij zijn prestaties kennelijk niet onopgemerkt zijn gebleven bij de grote bazen van de radiozender. Wat bij zijn intrede bij Studio Brussel wel voor de nodige opschudding zorgde, waren zijn typische Kempische l- en a-klanken. Inwoners van Arendonk staan bovendien bekend om hun ‘onverstaanbare dialect’. Om hiermee komaf te maken, heeft Joris dan ook drie jaar lang geoefend met de stemcoach van de VRT. ‘Mijn Arendonkse maten herkennen mijn stem zelfs niet meer wanneer ze me op de radio bezighoren,’ aldus Joris.

Bron: http://www.suikerkrant.be/interview/692-mirakel-arendonkenaar-mag-op-studio-brussel-presenteren
Foto: Bart Van der Moeren, Suikerkrant